Daar zit je dan in het lekkere warme Spanje om te trainen “not”

Veel bikers gaan richting het altijd lekkere warme “15-20 graden afhankelijk van de plaats in Spanje” om heerlijk te trainen. Veel zon en op je gemak je trainingen afwerken. Alleen is het momenteel in Zuid-Europa inslusief Spanje niet wat je er van verwacht. Ook de mannen van Mtb team Grinta zitten in Calpe in Spanje. Dat het tegenvalt is een understatement, Marc de Maar heeft zijn gedachten opgeschreven.

Micha Gankema en Tim Smeenge staan klaar om te vliegen.

Na wekenlang trainen in de regen, sneeuw en koude temperaturen had het Spaanse Calpe Soelaas moeten bieden. Maar het regent momenteel echter pijpenstelen in het normaal zonovergoten bedevaartsoord voor wielrenners.
In het hotel waar we met MTB Team Grinta verblijven stikt het van de wielrenners die hier met hun (prof)ploegen verblijven om net als wij zich voor te bereiden op de start van hun wedstrijdseizoen. Sommigen van hen hebben de pech dat ze hier al een hele week in de regen hebben gebivakkeerd en dus nog weinig hebben kunnen trainen. Deze weersomstandigheden veroorzaken wat voor wielrenners kenmerkende gedragingen heb ik waargenomen.

Om te beginnen bespeur ik onder de fietsende hotelgasten veel rusteloos en overactief gedrag, dit kan denk ik ook verband houden met overmatig cafeïne gebruik, wat weer wordt geconsumeerd omdat er behalve een koffiebar niks anders in het hotel voorhanden is. Ik laat dit even in het midden.
Ook dwangneurotisch gedrag is de gemiddelde fietsende hotelgast niet vreemd. Die paar renners die op de 26e etage slapen nemen plotseling driemaal daags de trap. Een groep andere renners zitten al sinds vanochtend 10 uur, het is nu bijna vijf uur, op de Tacx. En hun overige ploegmaten hebben besloten toch buiten te gaan trainen terwijl de gemiddelde aardbewoner zijn hond nog niet eens wil uitlaten met dit weer.
Een ander randverschijnsel onder de wielrenners hier dat mij is opgevallen is een toegenomen digitale interesse voor meteorologie. Waar vervolgens andere hotelgasten ongevraagd mee worden lastig gevallen.

Als Europese ex-profielrenner en pro-mountainbiker in wording vind ik deze conformiteit een interessant gegeven. Ik moet namelijk bekennen dat ik hier als profwielrenner jaren (onbewust) aan mee heb gedaan. Blijkbaar wordt er vooral kritisch gekeken naar ‘hoe het hoort?’ en is de groepsdruk dus toch een veel sterker mechanisme dan ik dacht, nog sterker dan de wisselwerking met de eigen identiteit en een gezond verstand. Interessante materie, de hersenstoffen van de wielrenner…

Me vandaag dus bewust geworden van het onbewuste ‘waarschijnlijke’ imitatiegedrag van de groep heb ik instinctief mijn twee twintig jarige ploeggenoten vanochtend maar medegedeeld dat we beter konden gaan fitnessen in plaats van fietsen. Ik hoop dat het morgen wel droog is, regenradar Spanje ziet er tot in tegenstelling met tien minuten geleden aardig goed uit…..

Fotocredits: Yvonne Gankema.

Tekst is van Marc de Maar.