De revelatie van Houffalize Emile Verhulst vertelt over de BeMC (dag 1)

Dat een zwaluw nog geen zomer maakt is een gezegde wat wel vaker zijn betekenis waar maakt. Emile Verhulst van het MTB Dreamteam is een jong fris talent aan de marathon boom. Technisch goede bagage, een lijf om u tegen te zeggen en begiftigd met de mountainbike microbe. Meer moet dat niet zijn zou je bijna zeggen. In Houffalize beleeft Emile zijn finest hour en de hoop was op die goede dag verder te borduren in de BeMC. Dat niet alles altijd gaat zoals je graag zou willen en wensen heeft Emile opgetekend in een verslag over zijn eerste dag van de BeMC 2018.

Ferm dagske vandaag, je zou het amper geloven. Zelden keek ik zo uit naar een wedstrijd. Dankzij mijn startnummer 22 stond ik relatief vooraan voor de startklim. Lang heb ik daar wel niet van kunnen profiteren. Het ging echt hard vond ik dus was het gewoon de boodschap om vol te houden. Maar vanaf halverwege de klim trapte ik echt op mijn adem. De benen wilden niet mee en ik verloor de top20.

Ook de beklimmingen erna gingen niet beter. Ik probeerde me op elke beklimming te herpakken maar ik kon gewoon niet diep gaan. Zo kwam ik dus door op plek 46 (positie 46!!!) in de eerste bevoorrading, nog nooit meegemaakt. Even flitste door mijn hoofd om er de brui aan te geven, ik wou gewoon naar huis, weg van deze miserie.

Ook in het 2e wedstrijd uur ging het niet beter en soms stond ik precies stil. Elke trap was teveel. Desondanks ben ik maar blijven eten om de dag hopelijk toch te kunnen overleven. Dat heeft me gelukkig toch geen windeieren gelegd.

Na 2 uur wedstrijd kwam ik door op plek 49!?!?. Sprakeloos. Vanaf dan ben ik gestopt met janken en op karakter kon ik een goed tempo rijden. Zo reed ik eigenlijk zonder veel problemen naar het groepje voor mij. Even leek het dat zij nu stil stonden en ik de stoomtrein was. Ik was dan letterlijk ook onder stoom gekomen.

Het 3e wedstrijd uur reed ik blijkbaar solo aan quasi hetzelfde tempo als de kopgroep. Ik kreeg terug zicht op de top 30. Naar het einde toe werden de gaten natuurlijk groter maar ik bleef inhalen. Zo werd ik uiteindelijk toch nog 21e wat ik een half mirakel vond. Ook kwam ik maar 14 minuten na de winnaar binnen waar ik dacht dat het een half uur zou zijn.

Eerlijk gezegd ben ik sprakeloos. Hoe kan het dat ik me zo erbarmelijk voel op mijn fiets? De voorbereidingen waren niet perfect maar dat bestaat niet en ik was er echt klaar voor. Soit, morgen is een nieuwe dag en ga ik op zoek naar een beter stel benen. Iemand een idee waar ik die kan vinden? 🤔

Ik heb alvast toch geleerd dat je nooit maar dan ook nooit mag opgeven. Uiteindelijk, 21e is zo slecht nog niet, het kon erger. Morgen 100km en 3000 hoogtemeters op het menu, ik krijg al honger!

Deze foto illustreert de eenzame strijd van een mountainbiker tegen zichzelf, herpak jezelf voor dag 2.